Wystawa 𝐁𝐄𝐑𝐙𝐀𝐗 jest wizualnym oraz tekstowym zapisem ze spotkań z Innymi, wykluczonymi – osobami dotkniętymi bezdomnością i ze wszech stron zmagającymi się z odrzuceniem. Fotografie Sylwii Bukowickiej prowadzą odbiorczynie i odbiorców po zaułkach Wrocławia, niejako pod tętniącą, mięsistą skórę miasta, gdzie pomimo trudnych warunków żyją osoby, które swoją odrębnością budzą niepokój. Jest w nich radykalna wola życia. Fotoreporterka Sylwia towarzyszy streetworkerkom i streetworkerom oraz ratownikom z Ambulatorium Ulicznego MiserArt (pierwszej w Polsce inicjatywy łączącej metodę streetwork z usługami medycznymi), stopniowo stając się jedną z nich – wchodząc w żywą relację ze światem, który odsłania. Narracja wystawy opiera się na powolnym odkrywaniu z pomocą światła latarki tego, co z daleka niewidoczne. To odbiorczynie i odbiorcy ekspozycji decydują, na które obrazy skierują jasny strumień. Przestrzeń aranżują obiekty stworzone przez Zespół MiserArt (składający się z osób z doświadczeniem bezdomności): stoły-ogrody (częściowo wykonane ze starych drzwi z aresztu śledczego) stające się jednoczącym miejscem spotkania i lampy powstałe z odpadów (znalezionych na śmietniku puszek, klisz rentgenowskich czy skobli, pozostałych z więziennych drzwi), które wydobywają światło poprzez to, co niechciane. Proces powstania obiektów jest integralną częścią przeistaczania się jego twórców – przemianą, dokonującą się od chwili, gdy stare, nikomu niepotrzebne materiały spotykają się z dłońmi osób odrzuconych. Równoległą – słowną – narrację wystawy stanowią zapisy streetworkerki z ambulatorium ulicznego. Subiektywne spojrzenie na zastane sytuacje i osoby daje możliwość jeszcze głębiej doświadczyć spotkań z Innymi. I nie pozwala być obojętnym.

Berzax – splątana rzeczywistość, w której bohaterowie, żyjąc nagim życiem ulicy, niewidoczni są w logicznej eksplikacji, lecz w wrażliwym doświadczeniu. Berzax to dickowy Ubick** – rozmazuje rzeczywistość i może być zarówno sprayem poprawiającym nastrój, jak ślepotką – f16, matką berzą*, muralem na przydworcowym zaułku czy też tekturą z biedry okrywającą śpiącą pod nią osobę.
* Berza – nazwa wrocławskiego Dworca Głównego PKP zaadaptowana z dawnego grypsu przez osoby w kryzysie bezdomności; slang funkcjonujący w całym okresie PRLu jak i obecnie.
** „Ubik” – Philipa K. Dicka.

fotografie: Sylwia Bukowicka
obiekty: Zespół MiserArt – Radek, Artur, Stefan, Inri, Maciek, Krzysztof, Piotrek, Bronek, Witia, Góral, Betka, Andrzej, Sylwia, Grzesiu, Mateusz, Wojtek
teksty: Betka
twórcy piosenek: Magdalena Lange (teksty), Sam Alty (muzyka)
zespół kuratorski: Betka Ptak, Andrzej Ptak, Wojtek Skibicki
projekt graficzny: Kinga Gralak

Fot. Sylwia Bukowicka