Projekt “Historie opowiadane haftem” skupia się nad problematyką obecności – “obcości” – w społeczeństwie oraz jej rozumienia na przykładzie osób Głuchych. Namysł nad specyfiką języka migowego oraz problemami w komunikacji pomiędzy ludźmi sprawił, że powstało pytanie, czym jest język dla jednostki? W odpowiedzi na to pytanie artystka stworzyła nowy alfabet (nowy język), który jest jednym z wielu nośników “ojczyzny prywatnej”, ponieważ język sam w sobie może przejąć funkcję stwarzania ojczyzny. Jest on w stanie wytworzyć poczucie przynależności oraz “przestrzenności”. Jest w nim podobieństwo do tajnego języka dzieci, który daje im bezpieczeństwo i tworzy ich własny świat oraz pozwala na ukrycie przed innymi osobami. Alfabet Tofan zwraca uwagę na sposoby, w jakie język może potencjalnie interweniować we wspólnotowe relacje władzy w kierunku równej i demokratycznej przynależności: gdzie wszystkie głosy wzajemnie się konstytuują. Za pomocą nowego języka utrwalonego w technice hafciarskiej, artystka zbiera „obce” historie osób Głuchych mieszkających w Polsce i zapisuje je ręcznie za pomocą haftu na kartkach papieru, tworząc z tego książkę. Żeby móc “opowiedzieć” te osobiste historie za pomocą nici papier w trakcie haftowania musi ulec zniszczeniu, musi przejść swoista transformację. Tak tworzy się pewnego rodzaju zbiór, który jest notowaniem spotkań z osobami Głuchymi, poznaniem ich historii i kultury. Język w tym wypadku znaczy być czymś więcej, niż narzędziem wymiany informacji, zaczyna być afektywną przestrzenią dla emocji i tworzenia wspólnoty otwartej na odmienność.